Ellidi.is

Í gær fór fram örþing í Ölfusi undir nafninu „Matvælaframleiðsla á krossgötum“.  Þar kynntu forsvarsmenn matvælafyrirtækja í Ölfusi stöðu sinna fyrirtækja og vörpuðu ljósi á þau miklu tækifæri sem Ísland á, þegar kemur að matvælaframleiðslu.  Með framtakinu vilja Sveitarfélagið Ölfus og Þekkingarsetur Ölfus horfa til þess að matvælaframleiðsla verði nýtt sem ein helsta leiðin út úr þeirri kreppu sem fylgir COVID faraldrinum. 

Í kær kynnti ríkisstjórn víðtækar aðgerðir ætluðum að sporna við áhrifum kórónuveirunnar á atvinnulíf og þjóðlíf.  Umfang þeirra er metið á 60 milljarða króna og koma til viðbótar þeim aðgerðum sem kynntar voru fyrir um mánuði.  Aðgerðarpakkinn er því kominn nálægt 300 milljörðum.  Viðbrögðin hafa ekki látið á sér standa. Það er eðlilegt.  Margir eru í miklum vanda, allir telja sig þurfa meira og án vafa hafa þeir allir rétt fyrir sér.

Ég hef í langan tíma verið áhugamaður um Einar Ben., líf hans, og skáldskap. Einn af uppáhaldsstöðum mínum hér á landi er því Herdísarvík hér í Ölfusi og bær sá er Einar byggði og dvaldi í seinustu ævi ár sín.  

Ég óttast mjög að óveður það sem nú er von á geti unnið óbætanlegt tjón á bæjarstæðinu og húsinu sjálfu. Áhlaðandi verður mikill, sjávarstaða há og öldugangur verulegur. Hætta er á að aldan gangi á land með fyrrgreindum afleiðingum.

Í fjölmiðlum í dag segir Drífa Snædal, forseti Alþýðusambands Íslands, að Samherjaskjölin sýni að sjávarútvegsfyrirtækin hafi of sterk tök á bæjarfélögum.  Að þau séu með hreðjatak á þeim (sjá hér).  Með því eru líkur leiddar að því að bæjarfulltrúar og bæjarstjórar séu undir hælnum á fyrirtækjunum.  Þetta er í mínum huga verulega undarlegt viðhorf til sjávarbyggða og til marks um að vonskan sé að ná yfirhönd í umræðunni.

Núna þegar rétt um mánuður er eftir af öðrum áratug þessarar aldar styttist samhliða í að ég hafi verið viðloðandi stjórnmál, og þá sérstaklega sveitarstjórnmál, í tvo áratugi.  Allan þann tíma í sjávarbyggð.  Á þessum tíma hef ég átt í margskonar samskiptum við sjávarfyrirtæki sem og aðra.